Hoe het ooit begon
Jarenlang heb ik in grote organisaties gewerkt. Hierbij was het steeds mijn streven om plezier en gezamenlijk succes in het werk te boeken. Ik heb er veel van geleerd en heb met fijne mensen samengewerkt.
Maar ik vond het ook zwaar. Ik voelde mij heel verantwoordelijk, was gevoelig voor de mening van de ander en wilde het graag goed doen. Dus deed ik enorm mijn best en werkte ik heel hard. Alleen, hoe harder ik werkte hoe minder ik mijn werk kon relativeren, hoe meer stress ik ervaarde en hoe minder ik voor elkaar kreeg. Ik voelde mij namelijk continu opgejaagd en was daardoor niet meer de leukste collega om mee samen te werken.
En dat heb ik echt wel meer dan eens te horen gekregen! Verstandelijk wist ik echt wel waar mijn prioriteiten lagen in het leven. Maar in de praktijk ging ik altijd maar door en als ik al een moment van rust had zag ik wel weer een nieuwe klus die gedaan moest of was ik er in mijn hoofd mee bezig. Ik twijfelde over mijn baan, leefde van weekend naar weekend en voelde mij hier steeds ongelukkiger bij. Ik onderzocht een carrière switch, maar het was al te laat. Ik belandde in een burn-out en mijn ego kreeg een fikse deuk: Ik had gefaald, ik kon het niet, ik was niet goed genoeg en ik schaamde mij. Ik was verbaasd en gefrustreerd hoe het zover heeft kunnen komen.